Eg er ingen stor tilhengar eller brukar av banneord, og meiner me bør kunne nytte språket betre . Likevel kjem der nok diverre nokre sterke gloser frå meg også når eg etter eit naudsynt ærend til «the smallest room in the house» ( det er no ein angrar på at ein ikkje tok knipeøvingar etter fødslane litt meir alvorleg ,hugs det mine vener som framleis er i produktiv alder😉, )famlar meg tilbake til soveromet i mørkret og køyrer stortåa merkverdig hardt inn i kista full av minner frå Italia ved fotenden av senga .Er det ikkje finurleg kor hardt ein kan slå tåa sjølv når ein listar seg fram med sniglefart ? (Note to self : berre flytt den kista !)Det forundrar meg kvar gong……og det er ofte. Brillene, som eg faktisk treng for å ha nattesyn (eigentleg for å sjå i det heile tatt) ligg fint på nattbordet…….også kvar gong.
Medan eg sit her og skriv kjem eg på fleire situasjonar der eg ikkje er så velformulert. Til dømes når eg vert eitrande sint og ivrig , kjenner meg redd ( i sær når eg har forvilla meg opp i ei høgd som triggar høgdeskrekken min) eller våknar med sterke smerter og berre veit dagen vert traudig . Ellers freistar eg bruke betre ord for å uttrykkje meg, men inn i mellom glepp det altså og det er greitt.
Tankane rundt temaet denne gongen kom i går kveld etter nokre episodar av ein nydeleg serie eg har fulgt på Netflix. Nydeleg med nokre kjedelege unntak…… bl.a språkbruken. Serien er britisk, og første sesong greip meg på mange vis. No har eg starta sesong 2 og synest diverre det tapar seg…..men det er ei anna historie. Her finn me eit enormt spenn i karakterar, frå den stillferdige enka på ein benk ved ektemannen si grav, til den vulgære psykologen og like usmakelege samlaren ( som forøvrig spelar svært lik karakter i ein annan serie av samme forfattar) som spyr ut ukvemsord.I det heile er der mykje slikt frå mange av karakterane og det tek vekk mykje frå opplevinga mi av ein i utgangspunktet fin serie .
Kvar går så grensa for kva eg synest er «ok» banneord/skjellsord……og kva kvalifiserar eigentleg til slik omtale ? Eg skal ikkje vandre inn i definisjonar, men kjem berre med mine eigne enkle funderingar.
I mange britiske produksjonar er svært mykje banning……og ein legg merke til at orda, spesielt i nyare tid, ofte har seksuell undertone. Likeeins samansett med ord ein skal assosiere med kjærleik…..som t.d «mother……»(eg orkar ikkje skrive resten).Ord på kjønnsorgan ( eller kallenavn på slike er vel rettare sagt) er populært. Me gjer det same i Norge og mest truleg i alle verdas land……. og eg likar det like dårleg. Skal me verkjeleg lære borna våre at det er ok å setje ordet mamma i samanheng med ukvemsord ? Kan me ikkje i staden lære dei å setje normale ord på kjensler ?
Kva har skjedd med språket ? Klarer ikkje skaparar av underhaldning fange oss utan å leggje inn ukvemsord i annankvar setning ? For min del vert eg berre ille berørt…….kan det ha med alderen å gjere ? Er eg prippen……følgjer eg ikkje med i tida? Analysering er ikkje mi sterke side, men eg skulle ganske enkelt ønske meg meir leik med «normale» ord og mindre «f-ord». Ein naturleg del av språkutviklinga ? I så fall vil eg gjerne drage i naudbremsa på det språktoget for kvar skal det ende ? Mi personlege meining er at språket vårt, og i andre land, er i ferd med å bli slakta.
Slik går no dagane, mangt ein skal hengje seg opp i. Eit enkelt «pokker» eller «faen» …….eller «forbanna drit» må ein vel berre tolerere, dei kjem som sagt frå min munn i blant også sjølv om eg freistar unngå det. Mange engelske banneord derimot vert eg berre sur av…….dei er så seksualiserte og nedsetjande, ofte på bekostning av oss kvinner.Difor er eg sjeleglad for, at når min britiske ektemann ein svært sjeldan gong bannar…….ja så er det alltid på godt norsk 😂
Lag deg ein dag full av gode ord….eg har ein relativt smertefri morgon og det lovar godt for fridagen 🚶♀️🥾
MrsD 2020
«Its more fun to talk with someone who doesnt use long difficult words but rather short easy words like «how about lunch» «
-Winnie the Pooh
Arnhild sine tankar 