Der er ingen nederlag, anna enn å ikkje halde fram med å prøve.

I dag kom endeleg dagen me har lengta etter; Urkeegga var målet. Kroppen kjendes fin, veret passe for fjellvandring og alt låg tilrette 👌

Mange bilar på ferga, me såg det kom til å bli folksamt i fjellet for der krydde av folk i meir og mindre fancy turutstyr. Sjølve heller me vel mot siste kategori, men gode sko har me og det er aller viktigast 🤣

Utfor Urke landhandel var eit yrande liv, og jammen møtte eg kjentfolk. Stoppa og fekk råd av kjentkvinne Janine og så kjende me oss rusta til nok ei flott oppleving.

Bomvegen framover er nydeleg vedlikehalden, me kom oss opp til parkering og starta vandringa. Ikkje lenge etter kjende eg murring i kneet, men det har eg ofte så eg tenkte ikkje mykje over det. Er så vakkert framover Langsæterdalen, der eg ofte gjekk som barn. Omkransa av majestetiske fjell, og med Slogen som tronar uoppnåeleg (for meg) langt der framme. Me valde ta oppover mot Klokksegga der stien delar seg i staden for å gå heilt til Jenteskaret, noko eg er glad for i etterkant. Kneet murra stadig meir men måtte henge med.

Gjekk greitt å kome seg opp, litt ur men ok sti. Så vende me nasen mot Egilbu. Også her god sti, men no kjende eg murrimga var i ferd med å bli til smerter. Til slutt måtte eg berre gi meg. Kneet var heilt stivt, klarte ikkje bøye det i det heile. Smertene tok overhand, eg sende turfølgjet vidare åleine og fann meg ein venteplass med upåklageleg utsikt. Var skikkeleg trist og lei, nesten litt gråt i halsen…… og så vart eg forbanna rett og slett. Dette ville eg ikkje finne meg i 🙈🤣 Fann fram Voltarolsalven, heiv innpå ein paracet og venta 10 minutt. Så ringde eg Johanne ;» Er det langt til Egilbu?» Ho svara at det ikkje var lange biten. «EG KJEM sa eg bestemt. ikkje pokker om smerter skal ta frå meg denne dagen»

Paracet, voltarol, adrenalin og ein god porsjon staheit fekk meg til målet….. og kjære tid kor smertene forsvann når eg såg skuet på og frå toppen der ☺️Slik ei utsikt!Så kosa me oss der lenge, med god mat og drykk. Fotografering, avslapping…… ja total glede 👌

Nedstignimga treng me ikkje snakke mykje om…… den vil eg helst gløyme 🙈 Tok minst 2 gongar så lang tid den vanlegvis ville tatt oss og var slett ikkje kjekk. Tolmodig turfølgje, eit fullstendig ubrukeleg og svært smertefullt og stivt kne. MEN, me var der og eg angrar ikkje ☺️ Neste gong skal me heile Urkeegga…… berre vent….. men i dag var det heilt rett å vere nøgde med å klare det me klarte 👍

No skal derimot min kropp få kvile nokre dagar, med besøk av born og borneborn som einaste aktivitet. Ingen store fysiske utfordringar på ei god stund 🌻

MrsD 2020

«Our greatest weakness lies giving up. The most certain way to succeed is always to try just one more time» – Thomas Edison