SOLSIKKA I VINDAUGET

Er det lov i desse dugnadstider å seie at ein lengtar ? Eg gjer i alle fall det. Når eg sit her og ser ut på det vakre vinterlandskapet vert auga mine dregne mot solsikka i vindaugskarmen. Solsikka eg kjøpte på Ikea for mange år sidan og som står framme heile året. Den er sjølvsagt ikkje ekte, men gjev meg ekte glede og varme minner. Desse minna er viktige ,dei held meg oppe og gjev håp om ein meir normalisert kvardag. Reiser, familiesamlingar,venetreff og så mykje tid med veslevenen vår me vil der me kan både klemme og ha han i armkroken når favorittprogrammet står på.

Leitar fram bilete ; frå romantiske turar til Toscana og frå varme dagar på Rjåneset der kaosfamilien tek opp heile området med grilling og leik. Eg lengtar…..eg gjer det ! Mest av alt etter å kunne vere med mine på den måten me vanlegvis er. 

Solsikka smiler til meg. Minner om morgenturar åleine rundt bymurane i San Gimignano Toscana. Om sjarmerande  og pent kledde italienske eldre herremenn som helsar meg “ciao bella”  frå sine faste plassar på benkane rundt omkring i byen….. og samtalar med den frodige og fargerike Nonna som står på torget med grønsaker og frukt frå eiga avling ho nett har hausta. Store og saftige produkt med sterke fargar og smak. Innom 6 gongar verdsmeister i gelato der eg må stå i lang kø før eg får min pistasjegelato og kan vandre tilbake til hotellet for å vekkje Rowley.

Lengtar etter å pynte meg for å gå ut til frukost med min kjære , finne ein focacceria og nyte ferske bakevarer medan byen vaknar meir til liv. Rusle hand i hand rundt i ein middelalderby stappfull med inntrykk og vitnemål  om at her har kunstnarar i lang lang tid fått inspirasjon. Stoppe opp bak den unge kunstnarjenta som sit ved staffeliet sitt og ser utover solsikkemarkene. 

Kjenne på alle duftene rundt oss og le av dei ivrige høglydte  bøndene på markedet. Drøymer om å finne plassen der me kan leite fram skriblebøkene våre, snuse inn inspirasjon og få våre eigne ord ned på papiret.

Kan ikkje vente til eg kan kle meg i enno finare kjole, legge kveldssminke og setje opp håret før min dashing highlander tek meg med ut på middag. Romantisk liten familierestaurant som eigentleg ikkje ser så flott ut men som har den aller beste og autentiske italiensk rustikke maten. Flørte litt med  Nonno så vi får ein ekstra complimentary limoncello etter eit ubeskriveleg godt måltid. Rusle heimover men stoppe på piazza della cisterna der markedsbodene er bytta ut med gateartistar fulle av ulike talent. Der dansast, spelast på glas og der tegnast/malast. Ein fløytist får meg til å stogge,late att augene og la tårene strøyme. Det er så vakkert. Plassen sydar av folk,mest turistar. Snart forlet busslaster fulle av  turistar byen og , berre fastbuande og me som har hotellrom vert igjen. Fløytisten tek pause…..det er kveld og berre lyden av  svalene  som også er ute etter dagens siste måltid  bryt stilla. Så går også dei til ro….det er tid for å rusle tilbake til vårt sjarmerande hotellrom med orkesterplass til fløytisten som har teke fatt på siste akt.

Våknar brått. Snøplogen susar forbi i full fart og eg er  tilbake i ei verd der reiser ikkje er loveleg og me må halde avstand . Ikkje samle oss verken på trange restaurantar eller i små romantiske smug. Me må halde ut…..me må det…….og det gjer me for at me igjen skal få oppleve slike dagar i det landet og den regionen me har tapt vårt hjarte til.

Det er lov, er det ikkje ? Å drøyme,lengte, vere litt triste ? Må kunne gå an å seie det ? Det er slett ikkje ein “big deal” , me har det heilt fantastisk i forhold til så frykteleg mange andre og eg personleg fyller dagane med både jobb, turar og nye hobbyar . Eg har tanke og hjarte for alle dei som er hardt råka, likevel må det vere lov å berre forsvinne litt …………………..    i mine “solsikkeminner”  ? 

Mest av alt lengtar eg som sagt til kvardagen slik den var, og skal gjere mitt i denne dugnaden for at så skal skje. Så får me alle omgje oss med gode minner og håp om betre og tryggare tider ?

STAY SAFE

MrsD januar 2021